नयाँ त केही छैन

बाढी पहिरोले सिर्जना गरेको भर्खरैको सङ्कटका सन्दर्भमा मलाई केही कुरा पाठकहरूसँग शयेर गर्न मन लाग्यो ।

मैले सधैँ भन्ने गरेको छु र यसअघिको ब्लगमा पनि भनेको छु कि राष्ट्रका रूपमा नेपालको अबको प्रमुख चुनौती जलवायु परिवर्तनले सिर्जना गर्ने सङ्कट हुनेछ । 

तपाईंको प्रतिक्रियाको अपेक्षा छ है

 नमस्ते !

आज म एउटा अलि फरक प्रसङ्गमा कुरा गर्न लागिरहेको छु । आजको मेरो विषयमा पाठकका रूपमा तपाईंको संलग्नता र प्रतिक्रियाको आवश्यकता छ । आशा छ तपाईंले मलाई साथ दिनुहुनेछ ।

वर्तमान नेपालका ४ आयाम

राजनीतिक घटनाहरू प्राय रोचक हुन्छन् । त्यसमाथि सोसल मिडिया र सूचनामा असीमित रूपमा बढेको मानिसको पहुँचले तिनलाई थप रोमाञ्चक बनाएका छन् । तर, यी रोचक र रोमाञ्चक घटनामा मात्र सीमित रहँदा देशको अवस्था र यसमा निहित जटिलताहरूलाई बुझ्न सकिन्न ।

'मेरिट'को अत्याचारः Tyranny of Merit

प्रिय पाठक,

म किताबहरूका बारेमा ब्लग र अन्यत्र अलि बढी नै कुरा गरिरहेको छु । तर, सम्भवतः म औसत मानिसका तुलनामा कम पढ्छु । 

यसो भए पनि आफूले पढेको किताबका बारेमा लेख्न मन लाग्छ । मेरा लागि लेखाइ पनि एक प्रकारको पढाइ हो । लेख्दै गर्दा पढेका कुरामाथि थप चिन्तन-मनन गर्ने अवसर मिल्दो रहेछ । पढ्दा आफूलाई रोचक लागेका केही कुरा अरूलाई सुनाउनु पनि सायद ज्ञानको 'संस्था' अन्तर्गत पर्ने एउटा अभ्यास हो ।

The Silk Roads

गएको साता एउटा पुस्तक पढिसकेँ । त्यो ६३७ पाना लामो र २००० वर्षका घटना समेटिएको पुस्तकको रिभ्यु लेख्ने क्षमता र धैर्य दुवै ममा छैन । तर, यसबारे छोटकरी टिप्पणी तल प्रस्तुत गर्दैछु ।

पुस्तकको नाम The Silk Roads: A New History of the World । लेखक Peter Frankopan । फ्रान्कोपान अक्स्फोर्ड विश्वविद्यालयका इतिहासका प्राध्यापक र होटल व्यवसायी रहेछन् । उनको प्राज्ञिक र व्यवसायिक करिअर त रोचक नै रहेछ । सँगै यो पुस्तक पनि कम रोचक छैन ।

एक नास्तिकको ‘डिभोर्स’ पूराण

पशुपतिको पूराणको चर्चा प्रशस्त भयो । त्यो आस्तिकले आस्तिकहरूका लागि भनेको पूराण थियो । यही मेसोमा मलाई नास्तिक पूराण ‘वाचन’ गर्न मन लाग्यो । मेरो पूराण सुन्न हातमा फूल लिनु पर्दैन, कुनै भगवान सम्झिनु पर्दैन, र पूराण सुन्न कुनै दान, चन्दा, शुल्क तिर्नु पर्दैन ।

मेरो नास्तिक पूराणमा हालै पशुपतिमा सम्पन्न धार्मिक पूराण र त्यसले ‘डिभोर्स’का बारेमा उठाएको बहसको चर्चा गर्नेछु । तर, यसका लागि पूराण नै के हो ? भन्ने प्रश्नबाट कुरा सुरु गर्नुपर्ने हुन्छ ।

पितृसत्ताको विजय, नेपालको हार

कति कठिन छ यो देशमा आम मानिस भएर बाँच्न !

असहज बाटामा थोत्रा गाडी गुल्टिरहन्छन् र असङ्ख्य सपनाहरू बर्खे खोलामा निस्सासिएर मर्छन् । बिग्रेका हवाइजहाजमा सालैपिच्छे हुलका हुल मानिस खरानी भइरहन्छन् । सरकार मर्नेको गच्छे हेरेर कहिले आधा र कहिले पुरा झण्डा झुकाउँछ । समवेदना दिन कुनै कञ्चुस्याईं गर्दैन ।

दर्जनौं मानिस त्रिसुलीभित्र हराएका बेला र त्रिभुवन विमानस्थलमा खरानीका पोकामा निर्दोष मानिसका शबको गन्ति भइरहेका बेला देशमा अर्को एउटा चिज मरेको खवर आएको छ -एउटी पिडीतको न्याय पाउने आशा ।